Ks. G. Kalwarczyk: ŻYCIORYS BŁOGOSŁAWIONEGO KSIĘDZA JERZEGO POPIEŁUSZKI

ŻYCIORYS BŁOGOSŁAWIONEGO KSIĘDZA JERZEGO POPIEŁUSZKI

Błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko urodził się w święto Podwyższenia Krzyża Świętego 14.09.1947 roku we wsi Okopy, w parafii Suchowola, na terenie archidiecezji zwanej wówczas „w Białymstoku", z rodziców Władysława i Marianny z domu Gniedziejko. W dokumentach cywilnych ma wpisaną datę urodzenia: 23 września 1947 roku. W dwa dni po urodzeniu, 16 września, został ochrzczony w parafialnym kościele pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Suchowoli i tam 17.06.1956 roku został bierzmowany przez biskupa Władysława Suszyńskiego. Podczas bierzmowania wybrał sobie imię dziadka oraz patrona Archidiecezji Wileńskiej - „Kazimierz"1/
W latach 1954-1965 uczęszczał do Szkoły Podstawowej oraz Liceum Ogólnokształcącego w Suchowoli. Tam również, w parafialnym kościele, był ministrantem. Uzyskawszy świadectwo maturalne, zgłosił się 24.06.1965 roku do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego Św. Jana Chrzciciela w Warszawie, gdzie przez siedem lat przygotowywał się intelektualnie i duchowo do przyjęcia święceń kapłańskich. Podczas tych studiów musiał odbyć dwuletnią służbę wojskową w specjalnej jednostce dla kleryków w Bartoszycach. Z tego okresu znany jest fakt mężnej postawy alumna Jerzego, który nie pozwolił odebrać sobie medalika i różańca, za co był szykanowany przez tamtejsze władze wojskowe. Celem tych szykan i obostrzeń w służbie było zniechęcanie żołnierzy-kleryków do powrotu na drogę powołania kapłańskiego.

Po powrocie do Seminarium Jerzy Popiełuszko musiał poddać się operacji tarczycy oraz leczył się z choroby serca. Przeżycia w wojsku, choroba i pobyt w szpitalu bardzo zbliżyły go do kolegów, oraz w szczególny sposób uwrażliwiły na potrzeby, cierpienia i krzywdy bliźnich. Stał się opiekuńczy i zatroskany, zwłaszcza o chorych.
W dniu 12.12.1971 roku otrzymał święcenia subdiakońskie, a 12.03.1972 roku - diakonat. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, prymasa Polski dnia 28.05.1972 roku w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie na Starym Mieście. Jako neoprezbiter został skierowany do pracy duszpasterskiej i katechetycznej najpierw w parafii Świętej Trójcy w Ząbkach koło Warszawy, gdzie pracował trzy lata (10.06.1972 - 4.10.1975), a następnie do parafii Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie-Aninie. Po trzech latach, 20.05.1978 roku, przeniósł się na wikariat do parafii Dzieciątka Jezus w Warszawie na Żoliborzu, skąd 25.05.1979 roku władza archidiecezjalna skierowała go do pracy duszpasterskiej przy kościele akademickim św. Anny w Warszawie na Trakcie Królewskim. Prowadził tam konwersatoria dla studentów medycyny, organizował rekolekcje i obozy o charakterze rekolekcyjnym oraz kierował duszpasterstwem pielęgniarek w kaplicy Res Sacra Miser przy Krakowskim Przedmieściu 62. Od czterech lat był członkiem Krajowej Konsulty Duszpasterstwa Służby Zdrowia, a na terenie Archidiecezji Warszawskiej - diecezjalnym duszpasterzem środowisk medycznych. Dnia 6.10.1981 roku podjął się nadto opieki duszpasterskiej nad chorymi w Domu Zasłużonego Pracownika Służby Zdrowia w Warszawie przy ul. Elekcyjnej 37, urządzając tam własnym sumptem kaplicę i stając się na mocy nominacji kurialnej kapelanem.

Ostatnim miejscem zamieszkania i pracy ks. Jerzego Popiełuszki od 20.05.1980 roku była parafia św. Stanisława Kostki w Warszawie na Żoliborzu, gdzie jako rezydent pomagał w pracy parafialnej i zajmował się duszpasterstwem specjalistycznym. Między innymi kierował zebraniami formacyjnymi grupy studentów Akademii Medycznej, był duszpasterzem średniego personelu medycznego (pielęgniarki) oraz co miesiąc urządzał dla lekarzy spotkania modlitewne.
Na podkreślenie zasługuje udział ks. Jerzego Popiełuszki w przygotowaniu dwóch wizyt papieskich. W obydwu przypadkach, wbrew sprzeciwom władz komunistycznych i Służby Bezpieczeństwa, był faktycznym przewodniczącym Sekcji Sanitarnej Komitetu Przyjęcia Ojca Świętego Jana Pawła II w Warszawie i ze swoją kilkusetosobową grupą medyczną roztaczał z ramienia Kościoła opiekę zdrowotną nad uczestnikami pielgrzymek.
Oddzielną kartę życia ks. Jerzego, która doprowadziła go do palmy męczeństwa było jego bezkompromisowe zaangażowanie się w duszpasterstwo świata pracy, zarówno w okresie tworzenia się „Solidarności", jak i później, gdy trwał stan wojenny w Polsce oraz po jego zniesieniu. Pomimo szykan ze strony czynników państwowych i esbeckich oraz pomówień i oszczerstw w środkach masowego przekazu, był rzecznikiem i obrońcą godności człowieka, praw ludzkich do wolności, sprawiedliwości, miłości i prawdy, a także heroldem Pawłowego i papieskiego nauczania, że zło należy zwyciężać dobrem. Prawdy te głosił wraz ze swym proboszczem - ks. prałatem Teofilem Boguckim - przede wszystkim podczas nabożeństw za Ojczyznę, urządzanych w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu od czasu ogłoszenia stanu wojennego we wszystkie ostatnie niedziele miesiąca. Pierwsza taka Msza św. została odprawiona 28.02.1982 roku.
Serdeczne więzy ks. Popiełuszki ze światem pracy, zwłaszcza z pracownikami Huty Warszawa, zadzierzgnięte zostały w sposób niemal przypadkowy, ale opatrznościowy i nieodwracalny. Gdy w pamiętnym sierpniu 1980 roku doszło do strajku solidarnościowego w Hucie Warszawa, pięciu przedstawicieli tej Huty przybyło do rezydencji arcybiskupów warszawskich, prosząc prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego, ażeby przyjechał do nich lub wyznaczył im jakiegoś kapłana do odprawienia Mszy świętej. Twierdzili, że prawie wszyscy strajkujący wewnątrz Huty są katolikami i pragną uczestniczyć w niedzielnej liturgii mszalnej, ale ze względu na sytuację - nie mogą opuścić miejsca pracy. Była to pierwsza niedziela, około godziny ósmej, kiedy strajkowały już Gdańsk, Szczecin i śląskie kopalnie. Prymas Polski, nie mogąc ze względu na inne zaplanowane zajęcia, osobiście odprawić tej Mszy świętej, zlecił swojemu kapelanowi - ks. prałatowi Bronisławowi Piaseckiemu: „Poszukaj księdza". Ks. kapelan udał się niezwłocznie na pobliski Żoliborz, do kościoła św. Stanisława Kostki, i propozycję pójścia do Huty przedstawił pierwszemu napotkanemu kapłanowi - ks. Jerzemu Popiełuszce. Ks. Jerzy chętnie przyjął propozycję i, po porozumieniu się z proboszczem - ks. prałatem Boguckim, wyruszył do Huty. Był to początek kolejnej formy jego duszpasterstwa - duszpasterstwa, które zakończyło się jego męczeńską śmiercią.

Późnym wieczorem, dnia 19.10.1984 roku wracając samochodem z posługi duszpasterskiej w Bydgoszczy, został zatrzymany przez trzech funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Wydział do walki z Kościołem) i uprowadzony. Stało się to na szosie w Górsku niedaleko Torunia. Niemal cudem ocalał kierowca - pan Waldemar Chrostowski, jedyny świadek bandyckiego porwania, który, chociaż skuty kajdankami, wyskoczył z pędzącego samochodu i niezwłocznie powiadomił władze kościelne i społeczeństwo o dokonanym bezprawiu przez przedstawicieli władz komunistycznych. Nastało wtedy dziesięć dni modlitewnego oczekiwania w wielu świątyniach kraju, zwłaszcza w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie, na powrót kapłana. Niestety, to się nie stało. Ciało ks. Jerzego Popiełuszki wyłowiła milicja w dniu 30.10.1984 roku ze sztucznego zbiornika wodnego przy tamie na Wiśle koło Włocławka. Sekcja
zmasakrowanych zwłok została przeprowadzona w Białymstoku - blisko Suchowoli, bo tak zarządziły władze komunistyczne, ale pogrzeb, zgodnie z życzeniem rodziców i katolickiego społeczeństwa, odbył się w Warszawie 3.11.1984 roku. Ks. Jerzy Popiełuszko został pochowany w grobie przy kościele św. Stanisława Kostki. Obrzędom pogrzebowym przewodniczył i okolicznościowe kazanie wygłosił kardynał Józef Glemp, prymas Polski. W pogrzebie uczestniczyło wielu biskupów, kilkuset kapłanów oraz kilkaset tysięcy wiernych, w tym setki pocztów sztandarowych spod znaku „Solidarności" z całego kraju.

Przekonanie duchowieństwa i wiernych o męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki za wiarę spowodowało, że kardynał Józef Glemp, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski oraz prymas Polski, wystarał się o potrzebne zezwolenie Stolicy Apostolskiej i powołał archidiecezjalny trybunał, który zajął się procesem beatyfikacyjnym ks. Jerzego. Proces ten na szczeblu diecezjalnym trwał od 8.02.1997 do 8.02.2001 roku. Następnie akta procesu zostały przewiezione do Stolicy Apostolskiej i poddane dalszym badaniom w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

W 2002 roku wymieniona Kongregacja wydała dekret o ważności przeprowadzonego procesu na szczeblu diecezjalnym, co pozwoliło na otwarcie 3.05.2003 roku drugiego etapu procesu beatyfikacyjnego, tym razem w Rzymie. Na początku roku 2009 papież Benedykt XVI zgodził się na przyśpieszony tryb rozpatrzenia sprawy. Dzięki temu już 19 grudnia 2009 roku mógł podpisać dekret o męczeństwie za wiarę ks. Jerzego Popiełuszki i polecił arcybiskupowi Angelo Amato przewodniczyć ceremonii beatyfikacyjnej. W dniu 15 lutego 2010 roku metropolita warszawski arcybiskup Kazimierz Nycz ogłosił, że beatyfikacja Sługi Bożego Jerzego Popiełuszki będzie mieć miejsce w Warszawie na Placu Zwycięstwa, czyli Piłsudskiego, w niedzielę 6 czerwca 2010 roku.

W uroczystości beatyfikacyjnej wzięli udział: kardynał Józef Glemp - prymas Polski senior, arcybiskup Kazimierz Nycz - metropolita warszawski, arcybiskup Józef Kowalczyk - nuncjusz apostolski w Polsce, arcybiskup Józef Michalik - przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, arcybiskup Henryk Muszyński - prymas Polski, kilkudziesięciu biskupów, członkowie Kapituł, kilkuset kapłanów, przedstawiciele władz państwowych i samorządowych oraz kilkusettysięczna rzesza wiernych. Po Mszy św. beatyfikacyjnej uformował się orszak procesyjny z udziałem dwunastu tysięcy pielgrzymów, który przeniósł relikwie błogosławionego Jerzego Popiełuszki do Panteonu Wielkich Polaków w świątyni Opatrzności Bożej w Wilanowie.

Opracował Ks. Grzegorz Kalwarczyk







1 Ks. Jerzy Popiełuszko miał nadane na chrzcie imię Alfons, ponieważ matka darzyła wielką czcią św. Alfonsa Liguoriego. Ks. Jerzy tym imieniem posługiwał się w zdrobniałej formie Alek aż do czasu studiów seminaryjnych. Niektórzy sądzili, że jest to zdrobnienie od imienia Aleksander i pisali do niego listy na nazwisko Aleksander Popiełuszko. Ze względu na pejoratywne znaczenie słowa „alfons" na Mazowszu, prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński zaproponował seminarzyście Alkowi zmianę imienia, co też się stało 13 maja 1970 roku.